မိသားစု ဆိုတာဘာလဲ...

ဒီေန႕ ေမေမနဲ႕ ေမာင္ေလး ဆိုင္ကယ္အက္စီးဒင့္ျဖစ္တယ္။ အိမ္က ကိုယ္ကို မေျပာျပဘူး။ ၀မ္းနည္းလိုက္တာ...
ဒီတစ္ခါပါရင္ သံုးခါရွိသြားျပီ... တစ္ခါက ေမေမေဆးရံုတတ္တယ္.. ခဲြခန္း၀င္ရတယ္.. ေသလုေျမာပါးျဖစ္တယ္.. အဲဒါေတြ ျပီးမွကိုယ္သိရတယ္...
ေနာက္တစ္ခါက ေမေမ ဆိုင္ကယ္အက္စီးဒင့္ျဖစ္တယ္... ျဖစ္ျပီး ၃ ၄ ရက္မွ စင္ကာပူက အစ္မက အြန္လိုင္းမွာ ေတြ႕လို ေျပာျပမွသိရတယ္... ျပန္လာမယ္ဆို ေပးမျပန္ေသးဘူး... ေနာက္ ၅ ရက္ေလာက္မွ ကိုယ္အၾကံအဖန္ေတြလုပ္ျပီး ျပန္ေတာ့ ေမေမကေကာင္းေနျပီ..
ဒီတစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး.. ကိုယ္ ဘယ္သူကိုမွ မေျပာပဲျပန္ေတာ့မယ္...

ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာသာ အေ၀းမွာရွိေနတဲ့ သားသမီးကို မိဘတစ္ခုခုျဖစ္တာကို ဖံုးထားတယ္ဆိုတာ ၾကည့္လိုေကာင္းတာ...
အျပင္မွာေတာ့ ကိုယ္က ကိုယ္တိုင္ပဲ ခံစားရလို႕ သိပ္ခံရခက္တယ္... ကိုယ္ကို မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္လိ႕ု မသတ္မွတ္တာလား...လိုေတြးမိတဲ့အထိပဲ...
မေတြးသင့္ဘူးဆိုတာေတာ့ သိတယ္.. ဒါေပမယ့္ မိသားစုမွာ အခက္အခဲရွိတိုင္း ကိုယ္က အျမဲ ေနာက္ဆံုးမွ ဖုံးထားလိုမရမွ သိရတာ... တျဖည္းျဖည္း ကိုယ္ဆီမွာ ေႏြးေထြးမွဳေတြ မခံစားရေတာ့ဘူး...

မိသားစုဆိုတာ ေအးအတူ ပူအမွ် ခံစားရမွာလို႕ ကိုယ္ယံုၾကည္ထားတာ... ခုေတာ့ ... ကိုယ္အျမဲ သူတို႕ရင္ေငြ႕နဲ႕ေ၀းခဲ့ရတယ္...
ကိုယ့္ပညာေရးအတြက္.. ကိုယ့္ေရွ႕ေရးအတြက္ ... ဒီလိုနဲ႕ပဲ... အေ၀းတေနရာမွာ တစ္ေယာက္တည္းရွင္သန္ရင္း...ကိုယ္လည္း မာေရေက်ာေရျဖစ္လာတယ္...
လူေတြကို ထီမထင္ပံုစံျဖစ္လာတယ္... တကယ္က အဲဒီလိုေနခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး... မိသားစုနဲ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးနဲ႕ ဘ၀မ်ဳိးနဲ႕ သူေတြကို ေတြ႕ရင္
ကိုယ္မနာလိုျဖစ္တတ္တယ္... အလုပ္မွာ အစ္မက ထမင္းတည္႕ေပးလိုက္တာ ဘာဟင္းမွန္းေတာင္မသိဘူး ဆိုျပီး သူမ်ားေတြေျပာရင္္.. အေမခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းေလးဆိုျပီး သူမ်ားေတြေျပာေနတဲ့အခ်ိန္...
ကိုယ္ကေတာ့...ကိုယ္တို္င္ခ်က္လာတဲ့ဟင္းနဲ႕ ... တစ္ခါတစ္ခါ ညအိ္ပ္တာေနာက္က်လို... ထမင္းမပါတဲ့ရက္ေတြကလည္း အမ်ားသား... တစ္ပတ္မွာ ၄ ရက္ေလာက္က ေခါက္ဆဲြျပဳတ္နဲ႕ ႏွစ္ပါးသြားေနရတာ... ေနာက္ဆံုး အလုပ္ထဲမွာ ေခါက္ဆဲြျပဳတ္အိုးေတာင္ ၀ယ္ထားရတယ္...

ကိုယ္အစ္မတစ္ေယာက္ဆို စင္ကာပူမွာေနတယ္... ဒါေပမယ့္ သူက သူ႕အိမ္ကသတင္းဆို ဆိုးဆိုးေကာင္းေကာင္း သူသိရတာပဲ... ကိုယ္က တစ္ခုခု သူအိမ္မွျဖစ္လို႕ေျပာျပရင္ (အင္း ငါသိတယ္...) ဆိုတာမ်ဳိးပဲ ၾကားရတယ္... ေနာက္ဆံုး သူအိမ္မွာ မုန္႕လုပ္စားၾကတယ္ဆိုပါေတာ့ ... သူဆီကို ေျပာျပျပီးသားပဲ...
ကိုယ္အိမ္ကေတာ့ တစ္ခုခုဆို သူမ်ားေျပာမွသိရတယ္... ကိုယ္အိမ္က ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥတစ္ခုကို ကိုယ္က အရင္မသိရပဲ သူမ်ားက ေျပာျပမွသိရတာ... ဘယ္ေလာက္ဆိုးလိုက္သလဲ...
သူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းကို သူတို႕ကခ်စ္လိုပါတဲ့... သူတို႕ခ်စ္တာက ကိုယ္ခ်စ္ေစခ်င္တဲ့ပံုစံမဟုတ္ေနတာ မသိၾကဘူး...

မိသားစုနဲ႕ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ျပန္ေနာက္က်မွာ ေၾကာက္ၾကတယ္.. ေမေမဆူလိမ့္မယ္တဲ့... အေဖေျပာလိမ့္မယ္တဲ့.. သူတို႕က ကိုယ္ကိုအားက်ၾကတယ္...
လြတ္လပ္တယ္ဆိုျပီး .. ကိုယ္ရင္ထဲမွာ ငါကို ဒီလိုစိတ္ပူေပးမယ့္သူရွိရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုျပီး ၾကိတ္ျပီးအားက်ေနတာေတြ သူတို႕မသိၾကဘူး...
တျခားတစ္ျခားေသာ တစ္ေယာက္တည္း ရွင္သန္ေနတဲ့သူေတြ ဘယ္လိုေနလဲ မသိပင္မယ့္ ကိုယ္အတြက္ေတာ့ ေႏြးေထြးမွဳဆိုတာ ရွားပါးပစၥည္းပဲ...
အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အေပၚနည္းနည္းေလး ေကာင္းလည္း အဲဒီလူကို ကိုယ္သိပ္တြယ္တာတတ္တယ္... အဲဒီေႏြးေထြးမွဳအတြက္ ကိုယ္ဘာေပးရေပးရ ကိုယ္နစ္နာတယ္လို႕ မထင္ဘူး..

တစ္ခါတစ္ခါ အထီးက်န္တာေတြ ေပ်ာက္ဖို႕ အမ်ဳိးစံု စိတ္ထြက္ေပါက္ေတြလည္း ရွာတတ္တယ္... ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြက တကယ့္အေျဖမဟုတ္ဘူး...ဆိုတာ ကိုယ္သိတယ္...


ဒီစာကိုဖတ္မိရင္ ကိုယ္အမ်ဳိးေတြ ကိုယ္ကို၀ိုင္းေျပာမယ္ဆိုတာလည္း ကုိယ္သိတယ္... မေရးပဲလည္း မေနႏိုင္ဘူး...
အရမ္းခံစားေနရတာေတြ ေပါ့သြားမလားလို႕ ေရးၾကည့္တာပါ...
တစ္ကယ္တမ္းေတာ့ ေမေမ ေဖေဖတို႕ ကိုယ္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲဆိုတာ ကိုယ္သိပါတယ္...
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ခ်စ္ေစခ်င္တဲ့ ပုံစံမ်ဳိးေတာ့မဟုတ္ဘူး...

ဆာေလာင္ျခင္း

ငါ ရင္ထဲမွာ
တစ္ခုခုကို
ျပင္းျပင္းျပျပ
မြတ္သိပ္ ဆာေလာင္ေနမိတာမ်ား
အသက္ရူသံေတြေတာင္
ဆူညံလို...

ေရြးခ်ယ္မွဳတဲ့
ငါကို ဒုကၡေပးေနလိုက္တာ
ရင္ခုန္သံကိုပဲ ဦးစားေပးရမလား...
လူက်င့္၀တ္ကိုပဲ လိုက္နာရမလား...

ငါရူးေတာ့မယ္...
ဆဲြေဆာင္မွဴေတြ ဗလပြနဲ႕
ကဲ ဘယ္မွာလဲ
စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းမွဳ...