ကိုယ္ရဲ႕ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာအရာမ်ား

ကိုယ္က သိပ္စည္းကမ္းရွိတဲ့သူ မဟုတ္ေတာ့ ပစၥည္းေတြ ခဏ ခဏ ေပ်ာက္တတ္တယ္...
ဒီတေလာေတာ့ ကိုယ္အေပ်ာက္မ်ားဆံုး အရာကေတာ့ ထီးပါ...

ကိုယ္တို႕ရံုးကေန မိုုးတြင္းဆုိေတာ့ Rain coat နဲ႕ ထီး တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကို field stuff ေတြကို ေပးထားပါတယ္...
ရံုးကေပးတဲ့ထီးက အၾကီးၾကီးဆိုေတာ့ ေဆာင္းလို႕ေတာ့ေကာင္းရဲ႕ သယ္ရတာေတာ့ မလြယ္ဘူး...
ျပီးေတာ့ Quality ကနည္းနည္းညံုေတာ့ field ထဲယူသြားေဆာင္းျပီးရင္ အဲဒီထီးက တိုက္ပဲြကေန ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္ေတြနဲ႕ ျပန္လာတဲ့ စစ္သားတစ္ေယာက္လိုပဲ... တစ္ခ်ဳိ႕တစ္ေလမ်ားဆို တိုက္ပဲြမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ စစ္သားလုိပဲ .. ဘိုကေလးေတာင္ ျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူး...
ကုိယ္ရဲ႕ ထီးကေတာ့ နာမည္မထိုးထားေပမယ့္ ဘိုကေလးထိေတာ့ ျပန္ပါလာေသးတယ္...
Stuff house ေရာက္မွ ကိုယ့္ရဲ႕ ဖြင့္လို႕ေတာင္မရေတာ့တဲ့ ထီးကို ဘယ္သူက ယူေဆာင္းသြားသလဲ မသိဘူး .. လံုးဝကို အစေပ်ာက္သြားေရာ...

အဲဒါနဲ႕ ဒုတိယထီးတစ္လက္ကို ရန္ကုန္ရံုးမွာ ကိုယ္အၾကံအဖန္ေတြလုပ္ျပီး ထပ္ေတာင္းလာတယ္... ဒီတစ္ခါ field ထဲဆင္းရင္ ယူသြားမယ္ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့... အဲဒီထီးကို ေသာၾကာေန႕မွာ ကိုယ္ရံုးက ယူလာျပီး Sunday ဘိုကေလးကိုယူသြားမယ္ေပါ့..
အဲ... ဒါေပမယ့္ ထီးအသစ္ေလးခမ်ာ Taxi ေပၚမွာ ေမ့က်န္ခဲ့တာနဲ႕ ကိုယ္ေဆာင္းေတာင္မေဆာင္းလိုက္ရဘူး...

ဒါနဲ႕ သံုးလက္ေျမာက္ထီးအမည္းေလးကို ဘိုကေလးေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ကိုယ္ဝယ္လိုက္တယ္... အဲဒီညက မိုးရြာလို႕ ကိုယ္တစ္ခါေတာ့ ေဆာင္းလိုက္ရေသးတယ္...
ေနာက္တစ္ရက္ ကိုယ္ အမာ သြားေတာ့ အဲဒီထီးေလးယူသြားတယ္...
ဒီတစ္ခါသြားတာ အလုပ္သိပ္မရွိေတာ့ အမာမွာ တစ္ညပဲ အိပ္ျပီးျပန္လာတယ္...
သေဘာၤက မနက္ ၄ နာရီထြက္မယ္ဆိုလို႕ ကိုယ္တို႕ ကမန္ကတန္း အိပ္ယာက ထျပီး သေဘာၤဆိပ္ကိုေျပးရတာ...
အဲဒီထီးေလး ကိုယ္တို႕ထည္းတဲ့ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ပါေလေရာ...
ကိုယ္နည္းနည္း စိတ္နာသြားတယ္... ထီးေတြနဲ႕ အက်ဳိးေပးမေကာင္းလို႕...
ထပ္လည္း မဝယ္ႏိုင္ေတာ့လို႕... ဒီတိုင္း မိုးကာအကၤ်ီတစ္ထည္နဲ႕ ေပျပီးေနေနလိုက္တယ္...

အဲဒါTN ကိုေျပာျပေတာ့ သူက သူပို႕ထားတဲ့ ဟာသေလးနဲ႕ ကိုယ့္ကို သတိေပးပါတယ္...
ဟာသက ဒီလိုေလးပါ...

လူတစ္ေယာက္ ဘုရားသခင္ထံသို႔ သူဧ။္အျပစ္ကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္သည္။
ဘုရားသခင္။ ။ မင္းမွာဘာအျပစ္ရိွလို႔လဲ။
လူ။ ။ ကၽြန္ေတာ္အရင္တစ္ပတ္က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို သြားလည္တယ္။
သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူကမရိွဘူး။ အိမ္မွာသူ႔မိန္းမပဲရိွတယ္။
အဲဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ျပန္မယ္ လုပ္ေတာ့ .. မိုးက ၀ုန္းကနဲဆို
ရြာခ်ေရာ။ ထီးကလည္းမပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ သူငယ္ခ်င္းမိန္းမက
မိုးခိုရင္းေကာ္ဖီေသာက္လိုက္ဆိုၿပီး
ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တိုက္တယ္။ အဲ ... မိုးကလည္းေတာ္ေတာ္နဲ့ မဆဲဘူး။
အဲဒါနဲ႔ပဲ မထိန္းႏိုင္ျဖစ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းမိန္းမ နဲ႔မွားသြားမိတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ခြင့္လႊတ္ပါ။
ဘုရားသခင္။ ။ ရပါတယ္။ ဒါကလူတိုင္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။
လူ။ ။ မၿပီးေသးဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးရက္ေလာက္ ကကၽြန္ေတာ္ ေယာကၡမအိမ္ကို
သြားလည္တယ္။ မိန္းမကလည္း မအားလို႔မလိုက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ေယာကၡမ အိမ္ေရာက္ေတာ့
သူမရိွဘူး။ Party သြားတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ခယ္မ
တစ္ေယာက္ပဲအိမ္မွာရိွတယ္။ အဲဒါနဲ႔ မေကာင္းပါဘူးေလ ဆိုၿပီး
ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ မိုးကရြာေကာ။ ထီးမပါလာျပန္ဘူး။
ဒါနဲ႔ခယ္မကလည္း ေကာ္္ဖီေဖ်ာ္တိုက္တယ္။
မိုးကလည္းေတာ္ေတာ္နဲ႔မတိတ္ဘူး။ အဲဒီ့မွာပဲ မထိန္းႏုိင္ပဲ
မွားသြားမိေသးတယ္။
ဘုရားသခင္။ ။ အင္း......... နည္းနည္းတရားလြန္ေပမယ့္ ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။
လူ။ ။ ေနာက္တစ္ခုက်န္ေသးတယ္။ မေန႔က ကၽြန္ေတာ့္အေဒၚအိမ္သြားတယ္။
အေဒၚဆိုတာ အဖြားရဲ့ေမြးစားသမီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတာ ့ဘာမွမေတာ္ပါဘူး။
သူကလည္းအိမ္မွာမရိွဘူး။ သူ႔ရဲ့သားပဲအိမ္မွာရိွတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ မိုးကသဲသဲမဲမဲ ကိုခ်ေတာ့တာပဲ။
အဲဒါနဲ႔သူ႔ရဲ့သားက ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တုိက္တယ္။
ထီးမပါေတာ့ျပန္လို႔မရဘူးေပါ့။ အဲဒီ့မွာေပါ့ ...
အေဒၚ့သားကနည္းနည္းႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး ဆိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္လည္း ....................
ဘုရားသခင္။ ။ ေတာ္ေတာ္ .. ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့။
ငါအကုန္လံုးကိုခြင့္လႊတ္တယ္။ ၿပီးၿပီမဟုတ္လား။ ျမန္ျမန္ျပန္ေတာ့။
မင္းဒီကိုလာတာထီးလည္းမပါဘူး။ အခုအျပင္မွာမိုးအံု႔ေနၿပီ။


ဘဝက မလြယ္ပါလား.. ထီးမပါတာေလးကိုေနာ္...
ဒါနဲ႕ ထီးအစုတ္ေလးတစ္လက္ေတာ့ ကိုယ္ ေဆာင္ထားလိုက္တယ္...

ေနဝင္ခ်ိန္

ေကာင္းကင္

ကိုယ့္ရဲ႕ေကာင္းကင္...

ညီမွ်ျခင္း

ကိုယ္ သေဘာၤဦးမွာ အိပ္မရလို႕ ညၾကီးသန္ေခါင္ ျခင္အကိုက္ခံျပီးေရးထားတဲ့... ခံစားခ်က္ေတြပါ...

တစ္ရက္ တစ္ရက္ ကိုယ္မွာ ဖိအားေတြမ်ားလာျပန္ျပီ…
ကိုယ္ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကေနေရာ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ေျပးရအံုးမွာလား…
မနက္ျဖန္ေတာင္ ဘာေတြျဖစ္မယ္ဆိုတာ မေတြးခ်င္တာ…
ကိုယ္ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳနဲ႕ အတူ စိတ္ပူစရာေတြ ေတြ႕ရျပန္ျပီ…
ကိုယ္ေၾကာင့္ ဘယ္သူကိုမွ မထိခိုက္ေစခ်င္ေပမယ့္ ထိခိုက္ေစရအံုးမလား… ကိုယ္မသိဘူး…

အရင္က အလုပ္မွာမေပ်ာ္ေတာ့လို႕ ကိုယ္ဒီအလုပ္ကိုေျပာင္းလာတယ္…
ခုလည္း အလုပ္ေတြ ပင္ပန္းတဲ့ၾကားထဲ ေပ်ာ္ေအာင္ေနပါမွ… စိတ္ဖိစီးစရာေတြကို ေတြ႕ျပန္ျပီ…

ဒီလျပီးရင္ ကိုယ္ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ…
ကိုယ္ေတာ့ အနားယူသင့္ျပီ ထင္ရဲ႕… ဒီလိုဆိုရင္ေရာ အိမ္က ကိုယ့္ကို လက္ခံပါ့မလား…
ကိုယ္ ဒီအရပ္ေဒသမွာ တစ္ရက္တစ္ရက္ သေဘာၤေပၚမွာ အိပ္ သေဘာၤေပၚမွာစားနဲ႕ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး…
သူတို႕ဘဝေတြကို ကူညီေနတာနဲ႕ပဲ ကိုယ္လည္း တိုးတတ္မွဳေတြနဲ႕ ေဝးေနျပီ…

ကိုယ့္ေနရာက ဘယ္မွာလဲ… ကိုယ့္ဘဝၾကီးကို ဒီေနရာမွာ မျမဳပ္္ႏွဳံခ်င္ဘူး…
လြပ္လြပ္လပ္လပ္ေလး ထြက္သြားခြင့္ရခ်င္တယ္…
ကိုယ္ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ…

ဒီမွာ ဒီေရေတာေတြ…
ေရတတ္ေရက်ေတြ…
ရႊံ႕ေတြ… ျခင္ေတြ…
ဝမ္းေရာဂါေတြ…
မိုးသက္ေလေတြ…
ဆင္းရဲသား ဒါမွမဟုတ္ ကံအေၾကာင္းမလွလို႕ ေဝးလံေခါင္းပါးတဲ့ ဒီလို အရပ္ေဒသမွာ ျဖစ္တည္ေနရတဲ့ သူေတြရဲ႕ ငိုရွိဳက္ညီးညဴသံေတြ…
(တစ္ခါတစ္ခါ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ မရွိပဲ… အေခ်ာင္လိုခ်င္တဲ့ ဟန္ေဆာင္ညီးညဴသံေတြ)
တိုးတတ္ခ်င္ေပမယ့္ ၾကိဳးစားခ်င္ေပမယ့္ အခြင့္အလမ္း မရွိတဲ့ ကေလးေတြ…
အျမင္က်ယ္ေအာင္ စာဖတ္ဖို႕ေနေနသာသာ ကိုယ္နာမည္ကိုယ္ေတာင္ မေရးတတ္သူေတြ…
တစ္ခါတစ္ခါ မုန္တိုင္းသတင္းေတြ…
လူမွဳေရးအလုပ္ေတြ လုပ္ေနတာခ်င္းတူတူ … ရထားတဲ့ ရာထူးတစ္ခု ဂုဏ္ရိွန္တစ္ခု အတြက္ မာနတတ္ေနတဲ့သူေတြ…
အဲဒါေတြကေန ကိုယ္ထြက္ေျပးခ်င္ျပီ…
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ…

ဒီေနရာေလးမွာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးမေကာင္းဘူး…
ကမာၻရြာၾကီးလို႕သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ဒီေနရာေလးမွာ ကြန္ပ်ဴတာ မျမင္ဖူးတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရွိတယ္…
ဒီေနရာေလးမွာ ေက်ာင္းသုံးစာအုပ္ မဝယ္ႏိုင္လို႕ ေက်ာင္းမတတ္ရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရွိတယ္…
ဒါဆိုဘယ္မွာလဲ… အနာဂတ္ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္…
ဥပေဒနဲ႕ေက်ာင္းျပီးထားရင္ သမၼတေတာင္ တတ္ျဖစ္လို႕ရတဲ့ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ကိုယ္ဒီေန႕ေတြခဲ့တဲ့ေက်ာင္းက ကေလးငယ္ေတြက ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္တုန္း…
ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားေတြ ေျပာျပီး အြန္လိုင္းကေန ကိုယ္တို႕ေတြ ဟိုဖက္ကမာၻတစ္ျခမ္းနဲ႕ ဆက္သြယ္မွဳေတြ ေကာင္းမြန္ေနခ်ိန္မွာ ဒီေနရာေလးမွာ…
ဟိုဖက္ရြာ ဒီဖက္ရြာကို ၁ နာရီေလာက္ ေလွေလွာ္ေနရတုန္း…
“One child per one laptop” တဲ့ ဒီေနရာေလးမွာ စာအုပ္မဝယ္ႏိုင္လို႕ ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႕ စာသင္ေနရတုန္း..
တစ္ခ်ဳိ႕တစ္ခ်ဳိ႕ေသာသူေတြ အြန္လိုင္းမွာ သင္တန္းတတ္ေနခ်ိန္မွာ ဒီရြာက ကေလးေတြ ဟုိဖက္ရြာကို မသြားႏိုင္လို႕ စာသင္ခြင့္မရွိတုန္း…
ကုိယ္တို႕ေတြ E-book ေတြဖတ္ေနခ်ိန္မွာ သူတို႕ေတြ သူငယ္တန္းဖတ္စာအုပ္ မဝယ္ႏိုင္လို႕ စာအုပ္ထဲ ျပန္ကူးေနရတုန္း…

ဘယ္မွာလဲ လူ႕အခြင့္အေရး…
ဘယ္မွာလဲ တန္းတူညီမွဳ…
ဘယ္မွာလဲ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတတ္မွဳ…

ရြာသားေတြကေတာ့ ေက်းရြာ ဖံြ႕ျဖိဳးမွဳဆိုတာကို ရြာလမ္းမွာ ရြံ႕ေျခသလံုးေလာက္အထိ နစ္မနစ္…
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ရွိမရွိနဲ႕ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္…

မင္းတို႕ ေနမေကာင္းျဖစ္လို႕ ဆရာဝန္ကို လူနာတင္ကားကို ဖုန္းဆက္ေခၚေနခ်ိန္မွာ သူတို႕ ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္ေနရင္ ၄ နာရီေလာက္ စက္ေလွနဲ႕သြားရတဲ့ ခရီးကို ေလွေလွာ္သြားေနၾကတုန္း…
ကမာၻၾကီးမွာ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမွဳ ကမာၻၾကီးပူေႏြးလာမွဳကို အသည္းအသန္ကာကြယ္ေနခ်ိန္မွာ သူတို႕မွာ သဘာဝဒီေရေတာတစ္ခုလံုးကုန္ေအာင္ မီးေသြးဖုတ္ျပီးေတာ့ အခု က်န္ခဲ့တဲ့ သစ္ျမစ္ေတြပါ တူးျပီး မီးေသြးဖုတ္ေနၾကျပီ…
သူတို႕အတြက္ သစ္ေတာၾကိဳးဝိုင္းက ေနာက္မွ အခုစားဝတ္ေနေရးက အရင္ျဖစ္ေနၾကျပီ…
ကဲ ဘယ္မွာလဲ အေျဖ…

ျမစ္ေခ်ာင္းေတြၾကားမွာေနျပီး ေသာက္ေရမရွိတဲ့ ဘဝေတြ…
ဘယ္သူ႕တာဝန္လဲ…

ဒီလိုနဲ႕ကိုယ္လည္း ေဆးလိပ္ေတြ ပိုေသာက္တတ္ခဲ့တယ္…
ဘီယာေပ်ာ့လို႕ အရက္ေတြေသာက္တတ္ခဲ့တယ္…
စိတ္ညစ္စရာေတြကို နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႕ ေျဖေဖ်ာက္တတ္လာတယ္…
ဒါကေရာ ဘယ္သူ႕တာဝန္လဲ…

ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္လည္း တကိုယ္ေကာင္းဆန္ဆန္ပဲ.. ေတာင္ေပၚကိုျပန္ခ်င္ျပီ…
ခ်ယ္ရီေတြကိုလြမ္းျပီ…
ေတာင္တန္းေတြကိုလြမ္းျပီ…
ရွမ္းထမင္းဟင္းကိုလြမ္းျပီ…
မနက္စာ တိုဖူးေႏြးကိုလြမ္းျပီ…
အင္းေလးကန္ကို လြမ္းျပီ…
ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ျပီ…

ရြာထဲကျပန္ထြက္လာရင္ ကိုယ္ေျခေထာက္ေပၚမွာေပေနတဲ့ ရႊံ႕မည္းပုတ္ပုတ္ေတြကို မုန္းတယ္…
ဆားငန္ေရကို မုန္းတယ္…
ကုိယ့္ေရွ႕မွာ အသတ္ခံလိုက္ရတဲ့ ၾကက္သားဟင္းကို မုန္းတယ္…
(ဂဏန္းေတာ့ၾကိဳက္တယ္)…
ဆီျပန္ဟင္းေတြကို မုန္းတယ္…
ကိုယ့္အသားျဖဴျဖဴေတြကို မဲသြားေစတဲ့ ေနေရာင္နဲ႕ ေလေတြကို မုန္းတယ္…
ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို မုန္းတယ္…
သာယာတဲ့ တစ္ေနရာရာကို သတၱိရွိရွိနဲ႕ မထြကိသြားရဲတဲဲ့ ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္မုန္းတယ္…
ခံစားခ်က္ခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခုေတြ႕တိုင္း ခံႏိုင္ရည္မရွိတဲ့ ကိုယ့္က်န္းမာေရးကိုမုန္းတယ္…