မိသားစု ဆိုတာဘာလဲ...

ဒီေန႕ ေမေမနဲ႕ ေမာင္ေလး ဆိုင္ကယ္အက္စီးဒင့္ျဖစ္တယ္။ အိမ္က ကိုယ္ကို မေျပာျပဘူး။ ၀မ္းနည္းလိုက္တာ...
ဒီတစ္ခါပါရင္ သံုးခါရွိသြားျပီ... တစ္ခါက ေမေမေဆးရံုတတ္တယ္.. ခဲြခန္း၀င္ရတယ္.. ေသလုေျမာပါးျဖစ္တယ္.. အဲဒါေတြ ျပီးမွကိုယ္သိရတယ္...
ေနာက္တစ္ခါက ေမေမ ဆိုင္ကယ္အက္စီးဒင့္ျဖစ္တယ္... ျဖစ္ျပီး ၃ ၄ ရက္မွ စင္ကာပူက အစ္မက အြန္လိုင္းမွာ ေတြ႕လို ေျပာျပမွသိရတယ္... ျပန္လာမယ္ဆို ေပးမျပန္ေသးဘူး... ေနာက္ ၅ ရက္ေလာက္မွ ကိုယ္အၾကံအဖန္ေတြလုပ္ျပီး ျပန္ေတာ့ ေမေမကေကာင္းေနျပီ..
ဒီတစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး.. ကိုယ္ ဘယ္သူကိုမွ မေျပာပဲျပန္ေတာ့မယ္...

ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာသာ အေ၀းမွာရွိေနတဲ့ သားသမီးကို မိဘတစ္ခုခုျဖစ္တာကို ဖံုးထားတယ္ဆိုတာ ၾကည့္လိုေကာင္းတာ...
အျပင္မွာေတာ့ ကိုယ္က ကိုယ္တိုင္ပဲ ခံစားရလို႕ သိပ္ခံရခက္တယ္... ကိုယ္ကို မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္လိ႕ု မသတ္မွတ္တာလား...လိုေတြးမိတဲ့အထိပဲ...
မေတြးသင့္ဘူးဆိုတာေတာ့ သိတယ္.. ဒါေပမယ့္ မိသားစုမွာ အခက္အခဲရွိတိုင္း ကိုယ္က အျမဲ ေနာက္ဆံုးမွ ဖုံးထားလိုမရမွ သိရတာ... တျဖည္းျဖည္း ကိုယ္ဆီမွာ ေႏြးေထြးမွဳေတြ မခံစားရေတာ့ဘူး...

မိသားစုဆိုတာ ေအးအတူ ပူအမွ် ခံစားရမွာလို႕ ကိုယ္ယံုၾကည္ထားတာ... ခုေတာ့ ... ကိုယ္အျမဲ သူတို႕ရင္ေငြ႕နဲ႕ေ၀းခဲ့ရတယ္...
ကိုယ့္ပညာေရးအတြက္.. ကိုယ့္ေရွ႕ေရးအတြက္ ... ဒီလိုနဲ႕ပဲ... အေ၀းတေနရာမွာ တစ္ေယာက္တည္းရွင္သန္ရင္း...ကိုယ္လည္း မာေရေက်ာေရျဖစ္လာတယ္...
လူေတြကို ထီမထင္ပံုစံျဖစ္လာတယ္... တကယ္က အဲဒီလိုေနခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး... မိသားစုနဲ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးနဲ႕ ဘ၀မ်ဳိးနဲ႕ သူေတြကို ေတြ႕ရင္
ကိုယ္မနာလိုျဖစ္တတ္တယ္... အလုပ္မွာ အစ္မက ထမင္းတည္႕ေပးလိုက္တာ ဘာဟင္းမွန္းေတာင္မသိဘူး ဆိုျပီး သူမ်ားေတြေျပာရင္္.. အေမခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းေလးဆိုျပီး သူမ်ားေတြေျပာေနတဲ့အခ်ိန္...
ကိုယ္ကေတာ့...ကိုယ္တို္င္ခ်က္လာတဲ့ဟင္းနဲ႕ ... တစ္ခါတစ္ခါ ညအိ္ပ္တာေနာက္က်လို... ထမင္းမပါတဲ့ရက္ေတြကလည္း အမ်ားသား... တစ္ပတ္မွာ ၄ ရက္ေလာက္က ေခါက္ဆဲြျပဳတ္နဲ႕ ႏွစ္ပါးသြားေနရတာ... ေနာက္ဆံုး အလုပ္ထဲမွာ ေခါက္ဆဲြျပဳတ္အိုးေတာင္ ၀ယ္ထားရတယ္...

ကိုယ္အစ္မတစ္ေယာက္ဆို စင္ကာပူမွာေနတယ္... ဒါေပမယ့္ သူက သူ႕အိမ္ကသတင္းဆို ဆိုးဆိုးေကာင္းေကာင္း သူသိရတာပဲ... ကိုယ္က တစ္ခုခု သူအိမ္မွျဖစ္လို႕ေျပာျပရင္ (အင္း ငါသိတယ္...) ဆိုတာမ်ဳိးပဲ ၾကားရတယ္... ေနာက္ဆံုး သူအိမ္မွာ မုန္႕လုပ္စားၾကတယ္ဆိုပါေတာ့ ... သူဆီကို ေျပာျပျပီးသားပဲ...
ကိုယ္အိမ္ကေတာ့ တစ္ခုခုဆို သူမ်ားေျပာမွသိရတယ္... ကိုယ္အိမ္က ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥတစ္ခုကို ကိုယ္က အရင္မသိရပဲ သူမ်ားက ေျပာျပမွသိရတာ... ဘယ္ေလာက္ဆိုးလိုက္သလဲ...
သူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းကို သူတို႕ကခ်စ္လိုပါတဲ့... သူတို႕ခ်စ္တာက ကိုယ္ခ်စ္ေစခ်င္တဲ့ပံုစံမဟုတ္ေနတာ မသိၾကဘူး...

မိသားစုနဲ႕ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ျပန္ေနာက္က်မွာ ေၾကာက္ၾကတယ္.. ေမေမဆူလိမ့္မယ္တဲ့... အေဖေျပာလိမ့္မယ္တဲ့.. သူတို႕က ကိုယ္ကိုအားက်ၾကတယ္...
လြတ္လပ္တယ္ဆိုျပီး .. ကိုယ္ရင္ထဲမွာ ငါကို ဒီလိုစိတ္ပူေပးမယ့္သူရွိရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုျပီး ၾကိတ္ျပီးအားက်ေနတာေတြ သူတို႕မသိၾကဘူး...
တျခားတစ္ျခားေသာ တစ္ေယာက္တည္း ရွင္သန္ေနတဲ့သူေတြ ဘယ္လိုေနလဲ မသိပင္မယ့္ ကိုယ္အတြက္ေတာ့ ေႏြးေထြးမွဳဆိုတာ ရွားပါးပစၥည္းပဲ...
အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အေပၚနည္းနည္းေလး ေကာင္းလည္း အဲဒီလူကို ကိုယ္သိပ္တြယ္တာတတ္တယ္... အဲဒီေႏြးေထြးမွဳအတြက္ ကိုယ္ဘာေပးရေပးရ ကိုယ္နစ္နာတယ္လို႕ မထင္ဘူး..

တစ္ခါတစ္ခါ အထီးက်န္တာေတြ ေပ်ာက္ဖို႕ အမ်ဳိးစံု စိတ္ထြက္ေပါက္ေတြလည္း ရွာတတ္တယ္... ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြက တကယ့္အေျဖမဟုတ္ဘူး...ဆိုတာ ကိုယ္သိတယ္...


ဒီစာကိုဖတ္မိရင္ ကိုယ္အမ်ဳိးေတြ ကိုယ္ကို၀ိုင္းေျပာမယ္ဆိုတာလည္း ကုိယ္သိတယ္... မေရးပဲလည္း မေနႏိုင္ဘူး...
အရမ္းခံစားေနရတာေတြ ေပါ့သြားမလားလို႕ ေရးၾကည့္တာပါ...
တစ္ကယ္တမ္းေတာ့ ေမေမ ေဖေဖတို႕ ကိုယ္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲဆိုတာ ကိုယ္သိပါတယ္...
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ခ်စ္ေစခ်င္တဲ့ ပုံစံမ်ဳိးေတာ့မဟုတ္ဘူး...

ဆာေလာင္ျခင္း

ငါ ရင္ထဲမွာ
တစ္ခုခုကို
ျပင္းျပင္းျပျပ
မြတ္သိပ္ ဆာေလာင္ေနမိတာမ်ား
အသက္ရူသံေတြေတာင္
ဆူညံလို...

ေရြးခ်ယ္မွဳတဲ့
ငါကို ဒုကၡေပးေနလိုက္တာ
ရင္ခုန္သံကိုပဲ ဦးစားေပးရမလား...
လူက်င့္၀တ္ကိုပဲ လိုက္နာရမလား...

ငါရူးေတာ့မယ္...
ဆဲြေဆာင္မွဴေတြ ဗလပြနဲ႕
ကဲ ဘယ္မွာလဲ
စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းမွဳ...

My Poem

ရင္ထဲက မုတ္သံုရာသီေတြ
တိမ္လိုညိဳတုန္းက နင္ကို
သတိရလိုက္တယ္

ပန္းေလးတစ္ကုံးလို
နင္ကို ငါရင္မွာသီဖူးပါရဲ႕
ေျပာခြင့္ရမယ္ ထင္ျပီး
ရင္ခြင္ကို ဆဲြဖြင့္လိုက္တုန္းက
စကားလံုးေတြ ခုန္ထြက္သြားဖူးတယ္
(ေနာက္ဘဝဆီကိုေပါ့)

အငံုဘဝမွာပဲ ေၾကြက်သြားရတဲ့
ပြင့္ခ်ပ္ေလးတစ္ဖတ္ေပါ့

ယံုၾကည္မယ္ဆိုရင္ေတာ့
လက္ခုပ္တီးလိုက္ပါ…

မျမင္ဘူးဆိုေတာ့
ဟားတိုက္ရီေမာလိုက္ပါ……

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ကဗ်ာေလးပါ..........
သူကို ခြင့္မေတာင္းပဲတင္ထားတာ.......

ခ်စ္တဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး

ကိုယ္တို႕ေက်ာင္းက ေတာင္ၾကီးသစ္ေတာရပ္ကြက္မွာရိွပါတယ္...
ငယ္ငယ္ကတည္းက သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းထိ အဲဒီေက်ာင္းမွာပဲ ေနခဲ႕တာပါ...
ေက်ာင္းက ေရနံေခ်းေတြသုတ္ထားတဲ့ နံရံမည္းမည္းနဲ႕ အေဆာင္ေတြ။ ေနာက္ပိုင္းမွ ထပ္ခ်ဲ႕ထားလို အုတ္နဲ႕ ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာင္ေတြေရာ ရွိတယ္...
မွတ္မွတ္ရရ ေက်ာင္းေရွ႕ကြင္းပင္ၾကီး မွာ စိန္ပန္းပင္ေတြလည္းရွိပါတယ္...
ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ေက်ာင္း၀င္းထဲသြားလည္ရင္ စိန္ပန္းနီနီေတြ ေက်ာင္းေရွ႕ကြင္းျပင္မွာ ျပန္႕က်ဲ႕လို.......... အဲဒီအခ်ိန္ဆို ဘာကိုလြမ္းမွန္းမသိလြမ္းေနတာပဲ...
သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေရာ ကိုယ္တို႕ကို ဆူတတ္တဲ႕ ဆရာမေတြကိုေရာ လြမ္းေနတာပဲ...

ေက်ာင္းရဲ႕ အလယ္ေလာက္မွာ ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းျဖတ္စီးေနတယ္...
အဲဒီေခ်ာင္းကို ေက်ာ္ဖို႕ တံတား ၃ စင္း ေက်ာင္းထဲမွာရိွတယ္...
တစ္ခုက ၃ တန္း ၄ တန္း အေဆာင္ကိုသြားတဲ့ တံတား၊ ေနာက္တစ္ခုက မုန္႕ဆိုင္ေတြဆီကို သြားတဲ့တံတား (ခုေတာ့ မုန္ဆိုင္ေတြ ေနရာေရႊ႕သြားျပီဆိုေတာ့ အဲဒီတံတားက စိုက္ခင္းေတြဆီကို ပဲေရာက္ေတာ့တာ) ေနာက္ဆံုးတံတားကေတာ့ မိန္းကေလးအိမ္သာကို သြားတဲ့တံတားပါ...
အဲဒီတံတားေတြ အားလံုးေပၚမွာ ကိုယ္တို႕ ထိုင္ခဲ့ဖူးတယ္...
ေအာက္မွာေရေလးေတြက စီးလို............ ၾကည္လို.... (အမွဳိက္ေတြ မပစ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ကိုေျပာတာပါ)
ခံစားရတာ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္...

ငယ္ငယ္က စာထဲမွာ က်က္ဖူးတာေတာ့ ကိုယ္တို႕ေက်ာင္းက E ပံုစံလိုက်က္ဖူးပါတယ္...
အဲဒီမွာ ကိုယ္ဘ၀င္မက်တာက တကယ္ E ပံုစံမဟုတ္တာကိုပါ...
E မွာက အေခ်ာင္း ၃ ေခ်ာင္း ရွိျပီး ကိုယ္တို႕ေက်ာင္းက ၄ ေခ်ာင္းရိွေနတာကိုပါ...
ပထမဆံုးတစ္ခုက အေပၚထပ္မွာ (၁၀)တန္း ေအာက္ထပ္မွာ (၇) တန္း၊
ဒုတိယတစ္ခုက အေပၚမွာ ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္း (ေဘးမွာအခန္းတစ္ခန္းရွိေသးတယ္ အဲဒီအခန္းကို ကိုယ္ေသခ်ာမသိဘူး ဘာေတြရွိလဲ ဆိုတာ ဆရာမေတြနားတဲ့အခန္းလည္းမဟုတ္ဘူး စာသင္ခန္းလည္း မဟုတ္ဘူး ဘာလိုလဲဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႕ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းက အသံအရမ္းက်ယ္ေတာ့ အဲဒီအခန္းကို ဘယ္သူမွမသံုးတာေနမွာ)၊
တတိယတစ္ခုကေတာ့ ေအာက္ထပ္မွာ ဆရာမေတြအခန္းနဲ႕ အေပၚမွာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးအခန္း၊
ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက ေအာက္မွာ (၅)တန္းအခန္းနဲ႕ အေပၚက (၈) တန္း အခန္းလို႕ ထင္တယ္...
အဲဒီလိုကို ဆရာမေတြက ဘာလိုမ်ား E ပံုစံလို႕ေျပာခဲ့လဲဆိုတာ ကိုယ္စဥ္းစားလို႕မရပါဘူး...
သူတို႕ေက်ာင္းကို အေပၚစီးကေန မျမင္ဖူးလို႕ေနမွာ... အဲဒီတုန္းကလည္း Google earth ေတြ ဘာေတြမွ မရွိေသးတာ... ဟိဟိ

ကိုယ္ေျပာခ်င္တာက ကိုယ္တို႕ပညာေရးကိုပါ။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမေျပာသမွ်ကို ေခါင္းျငိမ္႕ အိမ္မွာ မိဘေျပာသမွ်ကို လက္ခံ ဒီလိုေနတဲ့ကေလးမ်ဳိးမွ ေတာ္တယ္ လိမၼာတယ္ ယဥ္ေက်းတယ္လို ယူဆထားတဲ့ကိစၥကိုပါ။ ကိစၥတစ္ခုကို မွန္တယ္ မွားတယ္ စဥ္းစားျပီး ေ၀ဖန္သံုးသပ္ေနရင္ေတာ့ အဲဒီကေလးကို လူၾကီးေတြက သိပ္မၾကည္ပါဘူး။ ေက်ာင္းမွဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသားမလြယ္ဘူးပဲ။ ပညာစမ္းတယ္ ဘာညာျဖစ္တာ...........

ကိုယ္တို႕ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့။ ခုလူၾကီးေတြကေတာ့ အဲဒီတုန္းကေလာက္မဆိုးေတာ့ဘူးလို႕ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႕ ျပင္သစ္စာသင္တဲ့ေက်ာင္းက စာၾကည္႕တိုက္မွဴးေျပာတဲ့ စကားတစ္ခုရွိပါတယ္။ "လူေတြ အသက္ၾကီးလာတဲ့ကိစၥက ဘာမွၾကိဳးစားစရာမလိုတဲ့ ကိစၥ။ အဲဒီေတာ့ အသက္ၾကီးတိုင္းလည္း မွန္ခ်င္မွ မွန္မယ္။ လူၾကီးေျပာသမွ်ကို အသက္ၾကီးတယ္ဆိုတာ တစ္ခုတည္းနဲ႕ေတာ့ သူေျပာသမွ်ကို လက္ခံစရာမလုိဘူး။ " တဲ့ .... ကိုယ္အဲဒီစကားကို အရမ္းသေဘာက်တယ္။

အဲဒါထားပါ။ ကိုယ္တို႕ေက်ာင္းအေၾကာင္း ေရးေနတာကို ျပန္သြားအံုးမယ္။ ထ (၁) မွာ ကိုယ္ သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းျပီးတဲ့အထိ ေနခဲ့တာပါ။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေတြ႕တယ္။ ခင္မင္ၾကတယ္။ သံေယာဇဥ္ေတြျဖစ္ၾကတယ္.....
တစ္ခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ ဆံုးသြားတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က အိမ္ေထာင္က်ျပီး ေစာေစာစီးစီး ဘ၀လမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ကုန္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က အတန္းက်ခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ေက်ာင္းေျပာင္းသြားတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ျမိဳ႕ပါေျပာင္းသြားတယ္....
က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြက စာေတာ္တာ မေတာ္တာ ကိုလိုက္ျပီး အခန္းေတြကဲြကုန္တယ္။ တစ္ျဖည္းျဖည္းၾကီးလာေတာ့ စရုိက္တူတဲ့ အုပ္စုေလးေတြျဖစ္လာတယ္...


ဆယ္တန္းေျဖျပီးစ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္.... သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆရာမေတြနဲ႕ အမွတ္တရပါ...

ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕စရိုက္တူတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ၃ေယာက္ေတာ့ ခုထိ ကိုယ္ဆီမွာ ရွိေသးတယ္။ တစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္က်သြားျပီ။ ခုသားေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ အရမ္းလည္တဲ့ေကာင္ေလးေပါ့။ သူနဲ႕ကိုယ္နဲ႕က သူငယ္တန္းကတည္းက တစ္ခန္းတည္း ေနာက္ ၄ တန္း၊ ၆တန္း၊ ရ တန္း၊ ၈ တန္း၊ ၁၀ တန္း မွာ တစ္ခန္းတည္းေနခဲ့တာ။ သူက ဆရာမသမီးဆိုေတာ့ ေက်ာင္းမွာဆို ဆရာ၊ဆရာမေတြက သိပ္ဂရုစိုက္တာ။ ကုိယ္နဲ႕ အၾကာဆံုး တဲြခဲ့တဲ့ သူေပါ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ခု ေတာင္ၾကီးမွာပဲ။ သူမွာ အကို တစ္ေယာက္ နဲ႕ ေမာင္ေလး ၂ ေယာက္ဆိုေတာ့ ေယာက်ာၤးနည္းနည္းဆန္တယ္။ ကိုယ္လုိပဲ။ သူနဲ႕ က ၈ တန္းမွာ က်ဴရွင္တူတူတက္ျပီး အခန္းလည္းတူတယ္။ ဆယ္တန္းမွာ က်ဳရွင္တူတူတတ္ေတာ့ ပိုခင္လာတယ္။ ေနာက္ ကြန္ပ်ဴတာတတ္ေတာ့လည္းတူတူ မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းသြားတတ္ေတာ့လည္း တူတူဆိုေတာ့ အရမ္းခ်စ္တာ သူကို။ တတိယတစ္ေယာက္က State ေက်ာင္းမွာတုန္းက သိပ္မတဲြျဖစ္ပဲ ရန္ကုန္မွာ UFL တတ္ေတာ့မွ တဲြမိျပီ ခင္သြားတာ။ ခုေတာ့ သူက ဒူဘိုင္းကိုသြားလိုက္ျပီ...

ကုိယ္ေက်ာင္းစတတ္ကတည္းက ဆယ္တန္းအထိ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ဦးတင္သိန္းပါ...
ဆရာၾကီးက အရပ္အျမင့္ၾကီးနဲ႕ သူလာရင္ အေဝးၾကီးအတည္းက ျမင္ေနရတယ္။ (ၾကိဳေရွာင္လို အရမ္းအဆင္ေျပပါတယ္။) သူက အရပ္ရွည္သလို ရုပ္လည္းေျဖာင့္ပါတယ္။ အရမ္းခံညားတဲ့သူေပါ့...
မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္တို႕ေက်ာင္းမွာ ဆရာ ၄ ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။ ကိုယ္တို႕ငယ္ငယ္က ေယာက်ာၤးလွ်ာ ဆရာတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူမွာ မိန္းမရွိတယ္ဆိုလို ငယ္ငယ္က အရမ္းကို အ့ံၾသခဲ့ရတာ။ သူနဲ႕ေတာ့ စာမသင္ခဲ့ရပါဘူး။ သူေက်ာင္းေျပာင္းသြားတာလား ဆံုးသြားတာလားဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။

ကိုယ္တို႕ေက်ာင္းမွာ ကိုယ္ေဖေဖေရာ သူတို႕ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးတတ္ခဲ့တာတဲ့။ ကိုယ္ဆယ္တန္းေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ထိ ကိုယ္ေဖေဖရဲ႕ ဆရာမေတြနဲ႕ စာသင္ခဲ့ရပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိေတာင္ သူတို႕ေက်ာင္းမွာရွိေနေသးတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး တျခားဘယ္ေက်ာင္း တတ္တတ္ ထ(၁) မွာေလာက္ မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီေက်ာင္းမွာပဲ ေက်ာင္းတတ္ျပီး ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့ေတာ့ အရာရာဟာ ကိုယ္နဲ႕တစ္သားတည္း ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ တစ္ခါတစ္ခါ ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္သြားတာကို ႏွေျမာမိတယ္။ မဟုတ္ရင္ ေက်ာင္းမွာ ဒီထက္ပိုၾကာၾကာေနခဲ့ရအံုးမွာ လိုေတြးမိတယ္...

မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္တို႕ေက်ာင္းမွာ တနလၤာေန႕တိုင္း Assembly ရွိတယ္။ ၅တန္းက စျပီး ေက်ာင္းသားတိုင္း မပ်က္မကြက္တတ္ရတယ္။ ဆရာၾကီးက မိန္႕ခြန္းေတြေျပာ ကိုယ္တို႕က ဟိုေငးဒီေငးလုပ္ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ သူေျပာတာကို ေကာင္းေကာင္းနားေထာင္ၾကပါတယ္။ သူေျပာတာကေတာ့ စာၾကိဳးစားဖို႕ လိမၼာဖို႕ ယဥ္ေက်းဖို႕ ပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ေက်ာင္းကေန ဂုဏ္ယူစရာ ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ေအာင္ေနဖို႕လည္းပါတတ္ရဲ႕။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ကိုယ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွဘာဂုဏ္ယူစရာမွ မရွိေသးပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့ရွိလာ မွာလဲ ဆိုတာလည္း ကိုယ္မသိပါဘူး။ ရွိခ်င္မွလည္း ရွိလာမွာပါ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္က ထ (၁) ေက်ာင္းသားဆိုတာကို အျမဲတမ္း ဂုဏ္ယူျပီးေတာ့ ေျပာေနမွာပါ။

ဒီစာပိုဒ္ေလးကို တျခားတျခားေသာ ထ(၁) ေက်ာင္းကေမာင္ႏွမေတြလည္း ဖတ္မိေစခ်င္ပါတယ္။

Intro...

သူမ်ားေတြ blog ေရးတရ္ ေရးတရ္ ဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း ကိုယ္နာမည္နဲ႕ blog တစ္ခုလုပ္ဖို႕ ၾကိဳးစားၾကည္႕တာပါ.. blog မွာက်ေတာ့ ကိုယ္ေရးထားတာေတြကို ဘယ္အယ္ဒီတာကိုမွ ျပစရာမလိုေတာ့ဘူးေလ... ေရြးပါ့မလားဆိုျပီးေတာ့လည္း ရင္တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ဖို႕မလိုဘူးေပါ့...လြတ္လပ္တရ္... ညီမွ်တရ္... (စာဖတ္သူဆီကို ဘယ္အဆင့္ကိုမွ မျဖတ္ပဲတန္းေရာက္ႏိုင္တာကို ၾကိဳက္တာပါ... တစ္ခုေတာ့ရွိတရ္... ဒီမွာေတာ့ ဟိုေက်ာ္ဒီေက်ာ္ ေက်ာ္ရတာေတာ့ရိွတာေပါ့ေလ... ဟဲဟဲ
ဒီလုိနဲ႕ ၾကိဳးစားလိုက္တာ ခုေတာ့ blog တစ္ခုရသြားျပီ...

ခုရျပီးေတာ့ ဘာေရးရမလဲ စဥ္းစားရျပန္ေရာ္...
ပထမဆံုးသတိရမိတာက ကိုယ္႕ဇာတိျမိဳ႕ကေလးပါ... ကိုယ္နာမည္ေၾကာင့္ ကိုယ္ဘယ္ျမိဳ႕ကပါဆိုတာ ေျပာျပဖို႕ လိုမယ္မထင္ဘူး...
ဟုတ္ပါတရ္.. ေတာင္ၾကီးဆိုတဲ့ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ကေလးကပါ... ေတာင္ေပၚေဒသက ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ျဖစ္ပင္မယ့္ ကုိယ္တို႕ျမိဳ႕က ဘယ္တုန္းကမွ ေခတ္ေနာက္မွာ မက်န္ခဲ့ဖူးပါဘူး... ၀တ္စားဆင္ယင္တာ...လူေနမွဳအဆင့္အတန္း...နည္းပညာ (ဥပမာ IT ေပါ့ ခု ေတာင္ ေတာင္ၾကီးမွာ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲတဲ့ (www.taunggyicherryland.com) မွာ ဖတ္တာ..

ေနာက္ျပီး ဟိုတစ္ေလာက Asian ကေပးတဲ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိမ္းသိန္းေရးဆု ေတာင္ရလိုက္ေသးတရ္... ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီျမိဳ႕ေလးမွာ ေမြးဖြားလာတာ.. ေတာင္ၾကီးသူျဖစ္ရတာ ... အရမ္းဂုဏ္ယူတရ္... က်န္တဲ့ေတာင္ၾကီးသူ ေတာင္ၾကီးသားေတြလည္း ကိုယ္လိုပဲျဖစ္မရ္လို ထင္ပါတရ္...

ၾကြားလက္စနဲ႕ဆက္ ၾကြားအုန္းမွ ... ကိုယ္က အထက(၁) ကပါ.. ကိုေလးျဖဴ ကိုအငဲ ကိုိဒိုးလံုး နဲ႕ စိုင္းစိုင္း တို႕နဲ႕ တစ္ေက်ာင္းတည္းေပါ့... ဟဲဟဲ

အင္းဘယ္လုိအဆံုးသတ္ရမလဲမသိေတာ့ဘူး.....

ဒီလိုပဲ အဆံုးသတ္လိုက္ေတာ့မရ္ကြာ....

ကဗ်ာ

Quelqu'un dit qu'il est mort.
Il a disparu soudainement.
Est-ce que notre amitié aussi a disparu?

Dans ce monde où seul l'impermanent est permanent...
Faut-il avoir envie de nos corps?
On ne peut pas ventre ça comme celui d'un porc...
Donc, pourquoi en a-t-on besoin?
Pourquoi le désire-t-on tellement?
Pourtant, quand je me meurs...

Si je peux donner...
Mes cornées...
Mon coeur...
Mes reins...
Mes os...
Tout ce que je peux donner...

Oui, je suis déjà morte.
Mais mes cornées donnent de la lumière à quelqu'un
Mes reins aussi...
...........aussi.......
Oui, même morte,
Je vis encore...
Oh!
Même en pensant,
Je veux totalement suivre mon ami...
ça,
ça me plait beaucoup.



ျပင္သစ္လိုေရးထားတဲ့ကဗ်ာေလးပါ...
ေရျခားေျမျခားမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဆံုးပါးသြားတဲ့သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အတြက္ ရည္ရြယ္ျပီးေရးခဲ့တာပါ...
ေနာက္ရက္မွ အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ျပီး တင္သြားပါမယ္...