ကိုယ္တို႕ အလုပ္

၃၀ရက္ ၄ လ ၂၀၀၉ (ဘိုကေလး)မွာေရးခဲ့တာပါ..



ဒီေန႕ ဆို ကိုယ္တို႕ Project ရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႕…
စသလိုေနာက္သလိုနဲ႕ Mission Completed လို႕ ေျပာၾကတယ္…
Project တစ္ခုျပီးသြားတာ ဝမ္းသာစရာပါ… ဒါေပမယ့္… အလုပ္မရွိေတာ့တာကေတာ့ စိုးရိမ္စရာေပါ့…

ကိုယ္တို႕အဖဲြ႕မွာ လူငါးေယာက္ပါတယ္… Project Manager က Indonesian… ကိုယ္က သူရဲ႕ စကားျပန္… ေနာက္သံုးေယာက္က ေယာက်ာၤးေလးေတြ… သူတို႕က ဘိုကေလးသားေတြပဲ… လူနည္းေတာ့ ကိုယ့္တို႕ အုပ္စုေလးမွာ ျပႆနာသိပ္မရွိဘူး… အားလံုး ေေအးေအးေဆးေဆးပဲ…

ကိုယ္တို႕ရဲ႕ Projectက ဘိုကေလးကေန သေဘာၤနဲ႕ သြားရင္ ၅ နာရီ ၆ နာရီေလာက္ ေမာင္းရတဲ့ အမာဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ေလးမွာ မုန္တိုင္းဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ေနအိမ္ေတြ ေဆာက္ေပးတာပါ… အဲဒီျမိဳ႕ေလးက ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕က သစ္ေတာရပ္ကြက္ တစ္ကြက္စာေလာက္ပဲရွိမယ္… မုန္တိုင္းဒါဏ္ကို တစ္ျခားေနရာေတြေလာက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မခံလိုက္ရဘူး… အိမ္ၿပိဳတာေလာက္ကလဲြၿပီး လူအေသအေပ်ာက္ သိပ္မရွိလိုက္တဲ့ေနရာေလး…. မိသားစုတစ္စုပဲ ေသတာ… အဲဒီမိသားစုကလည္း ဘိုကေလးမွာ ကေလးေက်ာင္းလာအပ္ရင္း မုန္တိုင္းမိလို႕ ျဖစ္တာ…

အဲဒီအခ်ိန္က ဒီလို ေဘးကင္းခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ တျခားေနရာေတြက ဒုကၡသည္ေတြက အမာမွာရွိတဲ့ သခ်ဳိင္းကုန္းနဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းၾကားထဲက ေျမကြက္လပ္မွာ လာေနၾကတယ္… သူတို႕တဲ့ ေနရင္း ေဒသေတြကိုလည္း ျပန္မသြားရဲေတာ့ဘူးလို႕ ဆိုတယ္… အဲဒီေနရာမွာ သူတို႕အတြက္ အိပ္မက္ဆိုးေတြရွိတယ္… ေနာက္တစ္ခါထပ္ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း အဲဒီေနရာမွာဆို ေသမွာပဲ… လံုၿခံဳမွဳမရွိဘူးတဲ့…

သူတို႕ေနတဲ့တဲေလးေတြက မိုးတြင္းအတြက္ လံုၿခံဳမွဳမေပးႏိုင္ဘူး… ရွိတာေလးနဲ႕ အိမ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတာဆိုေတာ့… မိုးကာစေတြနဲ႕ မိုးၿပီး အျဖစ္ေလးေတြေနၾကတာ…



အိမ္ေလးေတြက ေသးေသးေလးေတြနဲ႕ မိသားစုက အမ်ားႀကီး… သိတဲ့အတိုင္း ကိုယ္တို႕တိုင္းျပည္မွာ သားဆက္ျခားတယ္ဆိုတာ သိပ္ထြင္က်ယ္တဲ့ ကိစၥမဟုတ္ေတာ့ … အိမ္ေထာင္စုတစ္ခုမွာ သားသမီးေတြက ေလး ငါးေယာက္ … အခ်ဳိ႕ အိမ္ေတြမွာဆို မိသားစုဝင္ ၁၁ ေယာက္တဲ့…

မိန္းကေလးေတြကလည္း ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ အိမ္ေထာင္က်ၾကေတာ့ ေမြးလိုက္တဲ့ကေလးေတြ… ကိုယ့္ Project Manager ကေတာ့ တအံတၾသနဲ႕ “Sweet, ငါေတာ့ သူတို႕ ဒီကေလးေတြရေအာင္ ဘယ္လိုမ်ားလုပ္ၾကလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႕မရဘူး” တဲ့… ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕ အိမ္ေလးက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ အခန္းဆိုတာမ်ဳိးလည္း မရွိပဲ သူတို႕ အဲဒီကေလးေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လုပ္ၾကပါလိမ့္…
ကိုယ့္မွာလည္း အေျဖမရွိဘူး…

ပညာေရးကလည္း မထြန္းကား… ဗဟုသုတကလည္း မရွိ… ကိုယ္တို႕သူတို႕ေတြကို လုပ္ေပးႏိုင္တာက အိမ္ေဆာက္ေပးတာတစ္ခုတည္းရယ္… သူတို႕ၾကားထဲမွာ ကို္ယ္က သားဆက္ျခားေရးပညာေပးေတြလည္း သြားမလုပ္ရဲဘူး… ျမန္မာေတြရဲ့ အယူအဆက ဒီလိုကိစၥေတြကို လူၾကားသူၾကားထဲ ထုပ္ေျပာတာမ်ဳိးကို ႀကိဳက္ၾကတာမဟုတ္ဘူး… ျမိဳ႕မွာဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုေျပာရင္ ျပႆနာမရွိေပမယ့္… ရြာေတြမွာေတာ့ ျပႆနာရွိတယ္…

ကိုယ္တို႕ႏိုင္ငံလည္း တစ္ျခားႏိုင္ငံေတြလို ဒီကိစၥေတြကို ေက်ာင္းမွာ ပညာေပးအေနနဲ႕ ထည့္သင္သင့္ၿပီလို႕ ထင္တယ္… ဆရာမေတြမ်ား ဖတ္မိရင္ ကိုယ္ကို မၾကည္ျဖစ္ေနအံုးမယ္… မေတာ္တဆ အဲဒီဆရာမက အပ်ဳိႀကီးမ်ားျဖစ္ေနရင္ ပိုဆိုး…

ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္တို႕က အိမ္ေရာ အိမ္သာပါေဆာက္ေပးတာပါ… အဲဒီထဲက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အရင္က အိမ္သာသံုးဖူးတဲ့သူေတြ မဟုတ္ၾကဘူးတဲ့… ကဲ… က်န္းမာေရးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပူရမလဲ… ကိုယ္တို႕ကေတာ့ အိမ္နဲ႕ အိမ္သာကို အနည္းဆံုး ၁၅ ေပျခားျပီး ေဆာက္ေပးပါတယ္…

တစ္ရက္တစ္ရက္ အဲဒီေနရာမွာ ပူပူေလာင္ေလာင္နဲ႕ ကိုယ္တို႕ အလုပ္ေတြလုပ္ၾကရတယ္… ပထမဆံုး ကြင္းေခါင္ေခါင္ႀကီးကို အိမ္ေဆာက္လို႕ရေအာင္ အပင္ေတြရွင္း ျမက္ေတြရွင္းခိုင္းရပါတယ္… ေနာက္ ေျမကြက္ေတြကို ေျမတိုင္းစာရင္းရံုးက အကူအညီနဲ႕ အကြက္ေဖၚ… အဲဒီအကြက္ေတြကို ဘယ္သူက ဘယ္အကြက္ဆိုၿပီး ေပးဖို႕က်ေတာ့ မဲႏိွဳက္ရျပန္ေရာ… ဒီၾကားထဲမွာ ျမန္မာအယူအရ သားသမီးက မိဘရဲ႕ ေခါင္းရင္းအိမ္မွာ မေနရတာ၊ ေမာင္ႏွမ၂ေယာက္ၾကားထဲမွာ ေနရင္ အဲဒီၾကားထဲက သူက စီးပြားမျဖစ္ဘူး၊ ခိုက္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးေတြ… ေတာ္ေသးတယ္… အဲဒီကိစၥေတြကို ကိုယ္တို႕ ကိုယ္တိုင္ဝင္မလုပ္ေပးလိုက္ရဘူး.. ရပ္ကြက္ကလူႀကီးေတြက သူတို႕ကိုယ္တိုင္ ဝင္လုပ္ေပးလိုက္ၾကတယ္…

အဲဒီေနာက္ေတာ့ အိမ္ေတြစေဆာက္ပါတယ္… သႀကၤန္ပိတ္ရက္ရွိေသးေတာ့ ကိုယ္တို႕ အိမ္ေတြ အားလံုးကို အၿပီးမေဆာက္ေပးႏို္င္ခဲ့ဘူး… သႀကၤန္ၿပီးေတာ့မွာ က်န္တဲ့ အိမ္ေလးေတြကို အၿပီးသပ္သြားေဆာက္ပါတယ္… အိမ္ေတြ အားလံုးၿပီးသြားေတာ့ ကိုယ္တို႕ေတြျပန္ဖို႕ ႏွဳတ္ဆက္ၾကတယ္… အားလံုးဝမ္းနည္းၾကတယ္… တစ္လခဲြလံုး တူတူ ျပႆနာေတြ ေျဖရွင္းၾက… သူတို႕ေတြရဲ႕ မိသားစုအေျခအေနေတြကို ကိုယ္တို႕ကို ေျပာျပၾကနဲ႕ အေတာ္ကို ခင္မင္ရင္းႏွီးေနပါၿပီ…






သူတို႕ထဲမွာ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ယူၿပီး တစ္အိိမ္ထဲမွာ တူတူထားတဲ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသားႀကီး … သားသမီး ၂ ေယာက္ နာဂစ္မွာ ဆံုးသြားၿပီး အခုေနာက္ တစ္ဗိုက္ထပ္လြယ္ထားတဲ့ မိန္းခေလး… နာဂစ္ျဖစ္ၿပီး ဒုကၡသည္စခန္းမွာမွ စေတြၾကၿပီး ငယ္ေပါင္းေတြလို႕ကို ထင္ရေအာင္ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္… ကိုယ္ကိုေတြ႕ရင္ သူညီမေလးကို ကိုယ္လက္ထဲထည့္ၿပီး ဆရာမ ေခၚသြားလို႕ ေျပာတတ္တဲ့ ကေလးမေလး… (သူအေမကပါ ေခၚသြားဆရာမ… အဲဒါမွ သူတို႕ ပညာတတ္မွာ…တဲ့) နာဂစ္ျဖစ္ၿပီးစ ရန္ကုန္က သူေဌးေတြလာတုန္းက ေမြးစားခ်င္တယ္လို႕ ေျပာတာကို အေမက မထည့္တာေၾကာင့္ မလိုက္သြားလို႕ငိုတယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး…
ဘဝေတြ အမ်ားႀကီးကို တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အတြင္းမွာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္… ဒီလို ခဏေလးနဲ႕ ကို္ယ္တို႕ေတြ ဒီလိုခင္မင္ရင္းႏွီးသြားျပီး ခုလိုခဲြရမယ္ဆိုေတာ့ လူတိုင္း မ်က္ရည္ဝဲၾကတယ္…







ေလေဘးဒုကၡသည္ အုပ္စု (၂)ခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ (၂)ဦးပါ…
ကုိယ္တို႕ရဲ႕ အလုပ္ေတြကို အမ်ားဆံုးကူညီေပးခဲ့တဲ့သူေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္…
ႏွဳတ္ဆက္ပဲြလုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ Project Manager ႏွတ္ဆက္စကားေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္ သူတို႕ခံစားေနရတာကို ရိုက္ထားတာပါ…



သူတို႕ေတြ ဒီလို ခံစားေနရတာေတြ ျမင္ျပီး ကိုယ္မွာ မ်က္ရည္မက်မိေအာင္… စကားေျပာရင္း အသံေတြ မဝင္သြားေအာင္… မနည္းႀကိဳးစားပါတယ္…

စကားေျပာၿပီး ဒီလိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ ႏွဳတ္ဆက္ၾကတယ္…







အဲဒါၿပီးေနာက္တစ္ရက္ မနက္ ၈နာရီမွာ အဲဒီအမာျမိဳ႕ေလးကေန ကိုယ္တို႕ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္… သေဘာၤဆိပ္အထိ သူတို႕လိုက္ႏွဳတ္ဆက္တုန္း…



တာဝန္နဲ႕လာတဲ့ ကိုယ္တို႕ေတြကို သူတို႕က စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႕ ခင္မင္ရွာတယ္… ကို္ယ္တို႕သူတို႕ဆီ ေနာက္ project တစ္ခုနဲ႕ ျပန္ေရာက္အံုးမွကို ကိုယ္တို႕က သိေပမယ့္ သူတို႕ကို ေသခ်ာေျပာျပလို႕ မရလို႕ သူတို႕ကေတာ့ အၿပီးျပန္တယ္ပဲ ထင္ၾကတယ္…



ဒီေကာင္မေလး ၃ ေယာက္က ကိုယ္တို႕ ငွားေနတဲ့ အိမ္နားက ညီအမေတြပါ… ကိုယ့္ကို ဘယ္ေလာက္မ်ား တြယ္တာလဲဆို… နာဂစ္ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ျဖစ္ရင္ ေကာင္းမွာ … ဒါမွ မႀကီးဆြိနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ရမွာတဲ့… ဒါနဲ႕ သူတို႕ကို
ေနာက္အလုပ္တစ္ခု ထပ္ရရင္ နာဂစ္ျဖစ္စရာမလိုဘူး ကိုယ္ျပန္လာမယ္ဆိုတာကို ေျပာျပခဲ့ေသးတယ္…